SOCIEDADE DE NACIÓNS, A PREDECESORA DA ONU

A Primeira Guerra Mundial tivo un gran número de consecuencias en tódolos ámbitos e
niveles sociais tanto durante a contenda coma á súa fin na Conferencia de París, na cal
determinouse como sería o mundo na posguerra. E foi na Conferencia onde foi creado un
organismo internacional, o cal tería unha corta duración pero sería clave para sentar as
bases dunha das principais organizacións globais. Ese organismo é o coñecido coma
Sociedade de Nacións (SDN).

A SDN foi establecida no marco da afromencionada Conferencia de París o 28 de Xuño de
1919 mediante o seu pacto fundacional, firmado por 32 países membros á vez que
invitábase a participar a calquera outro se “a súa admisión fose acordada polos dous terzos da
Asemblea, sempre que ofrecera garantía efectiva da súa intención sinceira de observar as súas
obligacións internacionais, e que acepte as disposicións proscriptas pola Liga con respecto as súas
forzas e armamentos militares, navales e aéreos (2019 p.1).”, sendo excluídas de unirse á SDN
Alemaña, Turquía e a Unión Soviética. Outro país notable que non foi membro da Sociedade
foi Estados Unidos, que mediante un programa de 14 puntos elabrado polo Presidente
Woodrow Wilson sentara as bases da SDN, pero que non entrou ó non ratificar o Tratado de
Versalles, así coma debido á tendencia proteccionista que tiña o Senado do país con
respecto ó resto do mundo. A pesar diso, foi parte dos seus organismos.

A SDN tiña 3 organismos principais: A Asemblea Xeral, formada por tódolos membros e que
tiña reunións anuais; o Consello, formado por 5 membros permanentes (EEUU, Inglaterra,
Francia, Italia e Xapón) e 4 rotatorios elixidos por votación; e a Secretaría permanente. Así
mesmo, o Tribunal Internacional da Haya actuaba a modo de organismo asociado á
asemblea. Todas as decisións tomadas pola SDN debían ser aprobadas por unanimidade
para saír adiante.

O obxectivo principal da Sociedade de Nacións era o de preservar a paz a toda costa en
resposta á mentalidade pacifista da posguerra, establecendo para ilo o dereito internacional
e a diplomacía entre países. Así mesmo, a SDN pretendía ser unha ferramenta de
cooperación para o desarrollo, tanto no ámbito social coma no cultural.

A súa primeira reunión celebrouse un ano despois, o 15 de Novembro de 1920, sendo
formada por 45 membros, entre os cales estaban diversas colonias británicas coma
Sudáfrica e a India, ás cales permitíaselle ser membros da Sociedade sempre e cando o
resto de membros estiveran dacordo coa súa membresía. O número de membros creceu co
paso dos anos, chegando a ser membros da SDN un total de 63 países, incluíndo ós
anteriormente prohibidos. Sen embargo, a pesar de ser responsable de diversos tratados de
paz e de cooperación internacional, a perda de interese pola asociación por parte dos seus
membros e a obrigatoriedade de que toda medida aprobada o fose de xeito unánime acabou
por causar o declive da Sociedade nos anos 30. A iso sumóuselle o boicot de nacións
fascistas coma Italia e Alemaña, a marcha de Xapón e a expulsión da URSS en 1939.

O fracaso definitivo da SDN produciuse co comezo da Segunda Guerra Mundial o 1 de
Setembro de 1939, fallando así no seu principal obxectivo. Ó remate da contenda, as
nacións vencedoras decidiron disolver a Sociedade, a cal finalizou de xeito oficial en 1946.
Sen embargo, a idea dunha organización supranacional non morreu ahí, e é que en
reemplazo da SDN, os países vencedores fundaron un novo organismo, o cal partía da base
deixada pola SDN, e que a diferenza desta logrou ter un gran éxito e influencia dende ese
momento ata actualidade. A nova organización foi chamada Organización das Nacións
Unidas (ONU).