A DESUNIÓN DOS CINEASTAS

En xaneiro de 1919, os máis optimistas planeaban un futuro alonxado da guerra, Hollywood era o lugar ideal para iso, xa que nel non existían límites para soñar. A audiencia namorábase das estrellas da gran pantalla, como Mary Pickford ou Douglas Fairbanks, mentres os grandes directores como Charlie Chaplin ou Griffith comenzaban a expoñer historias moito máis ambiciosas. O cine comeza a ser unha industria florecente, que non ten límites, ao menos aos ollos do público.

O que non vía o público é o caos da industria por dentro. Os contratos non tiñan validez, eran inxustos ou non existían, os artistas non tiñan garantías. Un grupo de creadores que se sentiran utilizados pola industria, deciden entón xuntarse. Pensaban que a confusión e falta da orde do mundillo no que traballaban estaba a ser un obstáculo no momento de realizar novas obras creativas.

Os líderes deste movemento son Pickford, Faribanks, William S. Hart, Griffith e Chaplin. Chamáronse a si mesmos “United Artists”. No seu manifestó din: “Creemos que este paso é positivo e absolutamente necesario para protexer aos traballadores da industria do cine de combinaciones traicioneras e confianzas que os forzan a creaciones mediocres e entretemento feito con máquinas”.

Este xaneiro de 1919, algunas dudas comenzaron a xurdir. Algunhos cercanos ao círculo preguntábanse se realmente Chaplin e Pickford confiarían en eles mesmos, incluso o propio Chaplin fixo unha referencia en tono de burla a que a fundación debería chamarse “United Myself”. Ademais a xente dudaba que estes artistas puidesen enfocarse ao mesmo tempo en crear e en levar o negocio, que estaba fóra das súas capacidades.